هوش مصنوعی زمان مرگ را پیش‌بینی می‌کند!
دو سه هفته‌ای است که این خبر در نشریه‌ی نیچر منتشر شده است: هوش مصنوعی می‌تواند با دقت نسبتا بالایی زمان مرگ انسان را پیش‌بینی کند.
این یافته پرسش‌های فلسفی مهمی را پیش روی انسان قرار می‌دهد.
فرض کنید این امکان برای‌تان فراهم است که زمان مرگ خود را از هوش مصنوعی بپرسید. آیا این کار را می‌کنید؟ قبل از هر پاسخی به جوانب مختلف آن فکر کنید.
با توجه به اینکه انسان‌ها دچار نوعی سوگیری شناختی به نام “سوگیری خوش‌بینی” هستند، اگر هوش مصنوعی به ما بگوید به زودی خواهیم مرد احتمالا بلافاصله در صحت پیش‌بینی‌اش تردید خواهیم کرد و استدلال‌های زیادی در دفاع از تردید خود عرضه می‌کنیم: از جمله اینکه آینده نامتعین است و هوش مصنوعی از کجا می‌داند که سبک زندگی من طی سال‌های پیش رو چه خواهد بود؟ در مقابل، اگر عمری طولانی را پیش‌بینی کند احتمالا به پیش‌بینی آن اعتماد خواهیم کرد.
اما فرض کنیم نتایج پیش‌بینی را بپذیریم. چه کارهایی را انجام نخواهیم داد و چه کارهایی را انجام خواهیم داد؟
آیا موافقید که امکان این پیش‌بینی در دسترس همگان قرار گیرد؟ مشخصا دیر یا زود دولت‌ها و شرکت‌های بیمه به آن دسترسی خواهند یافت. چرا ما نباید دسترسی داشته باشیم؟
آیا آگاهی از زمان مرگ، اضطراب بزرگی را برای‌مان به ارمغان خواهد آورد؟ یا ما را انسان‌هایی اخلاقی‌تر خواهد کرد؟ اگر اخلاقی‌تر عمل کردن انسان‌ها به بهای اضطراب بیشتر باشد کدام ارجح است؟! این پرسشِ اخلاقی بسیار بزرگی است: زیرا مگر نه اینکه خودِ وارد کردن رنج (در اینجا اضطراب) به خود یا دیگری، عملی غیراخلاقی است؟!